Sołectwo BOBROWICE

Sołtys: Sławomir Gruszka

Liczba ludności: 279 os. (stan na 31.12.2022 r.)

Powierzchnia: 426  ha

Nazwa niemiecka: Alt Beversdorf

Pierwsza wzmianka: 1357 r.

Bobrowice to jedna z najstarszych wsi w gminie Sławno o średniowiecznym rodowodzie. Leży przy drodze krajowej Gdańsk - Szczecin. Od wschodu sąsiaduje z Bobrowiczkami, a od zachodu z Rzyszczewem.

W 1777 roku we wsi była licząca 72 ule pasieka, a około 1780 roku było jedno duże gospodarstwo z owczarnią przekazane w dzierżawę wieczystą sołtysowi i 5 gospodarzom, a także był młyn i karczma. Wieś zasiedlało 20 chłopów, 2 zagrodników i 7 chałupników oraz kowal i szewc. Było w niej 28 budynków mieszkalnych.

W 1811 roku na mocy edyktu królewskiego dzierżawione dziedzicznie gospodarstwa stały się własnością chłopów. Powierzchnia wsi wraz z gruntami liczyła w 1864 roku 760,9 ha, w 1925 roku 761,3 ha. W 1818 roku wieś zamieszkiwało 270 osób, w 1864 - 479, w 1885 - 457, w 1905 - 419, w 1925 - 412, w 1939 - 369. Liczba budynków mieszkalnych wynosiła w 1871 r. - 96, w 1895 - 102, w 1905 -101, w 1939 - 103.

W okresie międzywojennym we wsi znajdował się młyn wodny, wiatrak (spłonął w latach 20-tych XX wieku), gospoda (w 1911 Karl Marg wybudował salę ze sceną, budynek przy drodze Szczecin – Gdańsk, który stoi do dziś), punkt pocztowy, 2 sklepy kolonialne, pasieka, kowal, cieśla, kołodziej, piekarz i murarz. Działała też szkoła.

W latach 1928-29 powstał nowy budynek szkolny. Mieszkańcy należeli do parafii w Sławnie. Ponadto były tu stowarzyszenia - gimnastyczne i weteranów wojennych.

We wsi dominowała zabudowa zagrodowa (czworoboczne zagrody zamknięte). Do dziś zachowały się liczne domy mieszkalne i gospodarcze zbudowane w XIX stuleciu.

7 marca 1945 roku do Bobrowic wkroczyły wojska radzieckie.

W końcu 2005 roku mieszkało tu 290 osób.

We wsi znajdują się m.in. szkoła, sklep, restauracja, zakłady rzemieślnicze.

Jan Sroka, Słownik historyczny wsi powiatu sławieńskiego, 2014

CIEKAWOSTKI:

• cmentarz wiejski poewangelicki I (nieczynny) – był zlokalizowany na południowym krańcu pierzei wschodniej tuż przy drodze do Sławna, udokumentowany na historycznych mapach, jednak brak śladów sepulkralnych. Materiały pisane potwierdzają też istnienie pomnika poległych w czasie I wojny światowej, jednak brak śladów jego istnienia.
• cmentarz wiejski poewangelicki II (nieczynny) – zlokalizowany po południowej stronie drogi do Sławna, na pd.-zach. od wsi.
• młyn wodny – wymieniony w źródłach pisanych, brak jednak oznaczenia na mapach historycznych
• dawna zagroda młyńska położona na pd.-zach. od wsi, jest częściowo zachowana, prowadzona jest tam działalność agroturystyczna, budynek młyński murowany, przebudowywany
• wiatrak – udokumentowany na mapie z końca XIX wieku na pd.-zach. od wsi (na południe od cmentarza I), spłonął w latach 20 XX w., później funkcjonował tu młyn motorowy
• kuźnia, piekarnia, warsztaty kołodziejskie wymienione zostały w materiałach pisanych, brak jednak ich oznaczenia na mapach
• szkoła – wzniesiona w latach 1928-1929, zlokalizowana w środkowej części pierzei zachodniej, uwidoczniona na mapie z lat 30 XX w. funkcjonuje do dziś jako Szkoła Podstawowa im. Augusta Emila Fieldorsa ps. „Nil” w Bobrowicach, budynek o wysokich walorach kulturowych
• gospoda – czworoboczne zabudowania potwierdzone na historycznych mapach, zlokalizowana na południe od wsi, po południowej stronie drogi do Sławna.
• sala wiejska – zbudowana przy gospodzie
• zabudowa zagrodowa (zamknięty czworobok) dominująca w pierwotnym krajobrazie wsi, uległa na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat poważnej transformacji, co w praktyce oznacza, że tylko nieznaczny odsetek zagród zachował swój układ.
• Bobrowice należą – bez wątpienia – do najcenniejszych wsi nie tylko gminy Sławno, ale i całego regionu. Jest to jeden z najstarszych układów ruralistycznych (prawdopodobnie okolnicowy lub zaułkowy), którego następny rozwój determinowały warunki topograficzne.
• Niestety na przestrzeni ostatnich 30 lat doszło do szczególnie nasilonej destrukcji tradycyjnej zabudowy ryglowej. Nowe nawarstwienia kubaturowe nie nawiązują do wzorów tradycyjnego budownictwa regionu wiejskiego, stanowiąc niejednokrotnie przykry dysonans w krajobrazie kulturowym.

stan na dzień: 2023-01-25